Байдаг л нэг блог...

 Нэгэн нөхөр маань аавдаа зориулж ингэж бичжээ. Миний сэтгэл хөдлөөд... хэхэ :)

Аавдаа

Ширүүн бороо яг л хувинтай ус шиг асгарч миний нулимсыг далдлана. Хэдхэн мөчийн өмнө аавыгаа гомдоосон сэтгэл зүсэм үгнүүдийг жишим ч үгүй хэлчихээд зовсондоо нүд рүү чинь харж чадалгүй ийнхүү гарсан нь энэ. Бүхий л зүйлийг бодлоо. Багын дурсамж, миний алдаа.... Аав таныхаа энгэрээс зүүгдчихээд хүссэн болгон луугаа гар сарвайн уйлагнаж, харин та даруухан инээмсэглэн авч өгдөг байж билээ. Он жил ч харвасан сум шиг л өнгөрчээ... Балчир охин ч том болжээ... Цэцэрлэг, сургууль, сургуулиас амьдрал руу ...Алдаж эндэх болгонд ухаарал хайрлахад тань “Та юугаа мэдэх вэ дээ...Ямар намайг ойлгох биш” гээд л бас л хаалга саван гарсанд, ганцааранг чинь торойлгон үлдээсэнд гэнэн энэ охиныхоо алдааг уучил. Сэтгэлийнх биш шүү харин тэнэг болохоороо бодлогогүй хэлсэн алдаа минь. Хэд хоног гэртээ байхгүй байхад чинь хичнээн ганцаардаж үгүйлж байсныг хэн ч гадарлаагүй. Буцаад ирэхэд чинь ханхгар хоосон гэрээр угтсанд,халуун цай аягалж өгөөгүйд уучил. Үнэндээ таныгаа ирэхэд хичнээн их санаснаа, ямар ихээр хайрладгаа болхи хэдхэн үг холбоод хэлчихэж чадахгүй дуугүй л ажин зогссонсон. Хайр халамж аль алийг нь дутаагаагүй, чимээгүй уйлаад сууж байхад та л ирж тусладаг байсныг хэзээ ч анзаарч байгаагүй. Ингээд харахад таны надад хийж өгсөн зүйлс тэнгэрийн оддоос ч их. Хүмүүсийн хэлдгээр та яг л бурхан шиг хүн. Эсвэл хэн нэгний сүүдэр нь юм бол уу...?? Бүхнийг мэдэж бүгдийг л хийж чаддаг та. Өмөг түшиг болон, өчүүхэн богинохон бодлыг минь ухааруулж өгсөн тандаа түм түмэн удаа баярлалаа гэж хэлье.

Охиноос нь...Аав даа хаягласан захидал